Yine Bulut

Yine Bulut.

Her geçen gün bana daha çok benziyor bu çocuk. Bulut’a bakıyorum, bakıyorum ve şöyle diyorum: Bu çocuk tam benim gibi olacak: Ana kuzusu, muhallebi çocuğu.

Beyefendi kendisini Örümcek Adam sanıyor. Evde yataktan aşağı atlıyor, koltuğa tırmanıyor, her türlü yükseltiden aşağı bırakıyor kendini. Yükselti bulamazsa ye benim göbeğime çıkıyor, ya Emek’in beline. Ve hooopp, atıyor kendini aşağıya. Ama merdivenden inerken elini tutturuyor, parkta kaydıraktan korkuyor. Sinek ve kelebek dahil böceklerden tırsıyor. Dün üç yaşındaki bir çocuk üstüne yürüdü diye bağırış çağırış kucağıma sığındı.

Öte yandan bize davranışı evdeki gibi. İş bizimle kavga etmeye gelince tam bir cengaver kesiliyor. Daha önceleri buna biraz sert çıkıp bağırıp çağırdık. İşe yaramadı: Bize dönüp “Bana böyle şeyler söyleyemezsin, siz bana kızamazsınız” diye kesip attı. Hatta bir keresinde “Kötü baba. Bok, acı” diye bitirdi kavgayı. Böylece bildiği bütün olumsuz tanımları kullanmış oldu üstümde. Bir süre sonra sertlikten vaz geçtik çünkü kaybeden hep biz olduk. Geçenlerde kaybedeceğini bile bile girdiği bir kavganın sonunda Emek pes etti ve bir köşede surat asmaya başladı. Benim hassa oğlum gerilimi şöyle sürdürdü: “Anne sen bana öyle bakamazsın”.

Davranışlarımızı düzelti çocuk, şimdi bakışlarımızı düzeltiyor.